اینجا بشنوید

بسیاری از ما بارها مجبور به گرفتن قرض از شخصی یا بانکی شده‌ایم. دلیل این‌کار چه بوده است؟ آیا نیاز بوده یا زیاده‌خواهی و عدم قناعت؟ کلام خداوند صریحاً می گوید بخشیدن از گرفتن لذّت‌بخش‌تر است و هیچ چیز به کسی مقروض نباشید به‌جز محبّت به یکدیگر.

پس طبق کلام خداوند می‌بینیم که بیشتر به بخشیدن و قرض دادن سفارش شده است نه به قرض گرفتن.

همواره کلام تأکید می‌کند کمک کنید و بدهید و ببخشید و توقع پاسخ و دریافت نداشته باشید زیرا وقتی به یک فقیر کمک می‌کنی مثل این‌است‌که به خداوند قرض می دهی و خداوند است که قرض تو را ادا می‌کند.

اوحدی مراغه‌ای هم توصیه می کند که اگر در توان توست به نیازمندان کمک کن:

                   خلق محتاج و دیده‌ها بازست                    کار مردم بساز، ارت سازست

از آن طرف سعدی شیرازی در گلستانش تأکید می‌کند که نباید به شخص بی‌ایمان کمک کرد و وام داد زیراشخصی که به فکر اطاعت از خداوند نیست به فکر توهم نخواهد بود:

                   وامش مده آن‌که بی‌نمازست                گرچه دهنش ز فاقه بازست

                    کو فرض خدا نمی‌گزارد                  از قرض تو نیز غم ندارد

با این حال خداوند چنین توصیه می‌کند:

شما به دشمنان خود محبّت نمائید و نیکی کنید و بدون توقع عوض، قرض بدهید که پاداش سرشاری خواهید داشت و فرزندان خدای متعال خواهید بود زیرا او نسبت به ناسپاسان و خطاکاران مهربان است.

و وای به حال کسانی که با دروغ و ریا آن‌چنان دیگران را می‌فریبند که به‌خاطر ارادت و علاقه به آن شخص به قرض افتاده و به سختی می‌افتند. اوحدی‌مراغه‌ای این افراد ریاکار را مذمّت کرده و هشدار می‌دهد که:

                فردا کجا خلاص دهی آن مرید را؟         کامروز قرض دار شد از بهر آش تو

پس از خداوند می‌خواهیم که به ما فیض بخشش و محبّت را عطا فرماید و هیچ یک از ما را محتاج خلق ننماید و همگی تنها به او نیازمندیم که تنها اوست برطرف کننده تمام نیازمندان.