رادیو شادکامی

اینجا بشنوید

[ti_audio media=”2901″]

[ti_audio media=”2902″]

۱ـ آیا آرزو با توقع ارتباط دارد؟

آرزوها خواسته‌های قلبی ما هستند که به آن‌ها دست نیافته‌ایم و خواهان عملی شدنشان هستیم ولی توقع خواسته‌های ما از دیگران یا چیزی می‌باشد. هر دو خواهش و خواسته‌اند ولی متفاوت. خواسته وقتی شکل آرزو دارد آن را بیشتر از خداوند می‌خواهیم و به‌نظر دست‌نیافتنی‌تر است و وقتی شکل توقع به خود می‌گیرد بیشتر زمینی است و احساس می‌کنیم دست‌یافتنی است. در توقع اصولاً دیگران را موظف به پاسخ‌گوئی به خواسته خویش می‌دانیم ولی در آرزو بیشتر آن را دست‌نیافتنی و خارج از توان بشر و دنیا دانسته و فقط در توان خداوند قادر می‌دانیم و برای همین آن را آرزو می‌نامیم‌. آرزو ما را به دعا و نیایش هدایت می‌کند درصورتی‌که توقع باعث هدایتمان به تاریکی و حتی رفتارهای ناشایست می‌گردد. البته هستند بسیاری که آرزوهای ناپسند دارند و سال‌ها در حسرت آن می‌سوزند ولی به‌هرحال آرزوها چه ناپسند و چه پسندیده به نظرمان دست‌نیافتنی یا دشوار می‌آیند و اگر خود بخواهیم به آن‌ها دست یابیم، بسیار دشوار خواهد‌بود و بهتر است آن را از خداوند بخواهیم تا به ما اعطا نماید. چون خداوند می‌فرمایند: بخواهید به شما داده خواهد شد. بجوئید پیدا خواهید کرد. بکوبید در به روی شما باز خواهد شد. و از او بخواهیم تا آن‌چه که به خیریت ماست به ما عطا کند و اگر آرزوهایمان ناپسند و باعث هلاکت ما می‌شوند آن‌ها را تغییر دهد و آنگونه‌ای که باعث بنا و رشد ما می‌گردد به ما عطا فرماید.

 2ـ نتیجه آرزو کردن مثبت است یا منفی؟

آرزوهای ما می‌توانند مثبت یا منفی باشند، مثبت مثل آرزوی کمک به دیگران یا کشف و اختراع یک وسیله که باعث کمک به انسان‌ها باشد مثل آرزوی پرواز که منجر به ساخت هواپیما شد و آرزوی نور و روشنائی که منجر به کشف نیروی برق و الکتریسیته گردید و اگر منفی باشد باعث هلاکت و نابودی بشریت و هستی می‌شود مانند قدرت‌طلبی و اختراع بمب و سلاح‌های شیمیائی و بسیاری از اختراعات که امروزه باعث جنگ و بدبختی و شر شده‌اند. پس همیشه باید هشیار باشیم و آرزوهای خودرا به‌دست قادر متعال بسپاریم تا او آن‌ها را بررسی کند و آن‌چه که باعث بنای ما می‌گردد برایمان به انجام رساند و آن‌چه که باعث هلاکت ما می‌گردد آن را تغییر دهد همیشه بزرگ‌ترین آرزوهایمان اراده خداوند باشد و بس! و اگر گاهی اراده‌های خداوند را برای خویش دشوار و سخت دیدیم دعا کنیم و از او بخواهیم که اگر باعث بنایمان است فقط آن را بر ما آسان کند و به ما توان تحمل آن را بدهد تا بتوانیم در این سختی رشد یابیم. نه این‌که از زیربار آن فرار کنیم و فرصت رشد و بلوغ را از خود دور سازیم.

۳ـ «آرزو بر جوانان عیب نیست» به چه معناست؟

منظور از این ضرب‌المثل این‌است‌که جوانان چون در ابتدای زندگی هستند و راه طولانی در پیش دارند بر آن‌ها آرزو کردن عیب نیست و می‌توانند برای برآوردن آرزوهای خود تلاش کنند. وظیفه ما این‌است‌که همیشه به جوانان خود آموزش داده و به آن‌ها بینشی مناسب بدهیم که چگونه در آرزوهایشان موفق شوند نه این‌که ناکام گردند و به‌سوی نادرستی بروند. به‌عبارتی آرزو بر جوانان عیب نیست، امّا آرزوی نادرست بر جوانان عیب است. چون باعث هلاکت آن‌ها می‌شود. آرزو وقتی از اراده خداوند به دور باشد و براساس آن‌چه که خداوند برایمان آرزو می‌کند نباشد، باعث هلاکت ما می‌شود ما وقتی یک وسیله یا ابزاری را می‌سازیم از آن وسیله یا شیء یک انتظار و آرزوئی داریم که برایمان انجام دهد. مثلاً وقتی یک پرگار داریم از آن انتظار دایره را داریم ولی از آن توقع و خواهش خوراکی شدن یا باز کردن پیچ یا هر چیزی غیر از این را نداریم. حالا فرض کنیم که خود پرگار آرزوی خوراکی شدن یا باز کردن و چیزی غیر از آن‌چه سازنده‌اش برایش در نظر گرفته پیدا کند و در جهت آن شروع به مبارزه و تلاش کند. خوب چه اتفاقی می‌افتد؟ او برخلاف ماهیّت و آفرینش خود حرکت خواهد کرد و هلاک خواهد شد. پس باید آرزو و خواسته ما منطبق بر آرزو و خواسته آفریننده ‌ما باشد تا باعث رشد و بنای ما گردد و به سمت و سوی هدفی که او ما را برایش آفریده که آن هم هدفی کوچک نیست و هدف بسیار متعالی است، هدایت نماید. پس باید به فرزندانمان و جوانان خویش بیاموزیم که آن‌چه را خداوند بر ما اراده می‌کند، بهترین آرزو است و این باید تنها آرزویمان باشد.

۴ـ بهترین آرزو و خواسته ما چه می‌تواند باشد؟

بهترین آرزو و خواسته‌مان، خواسته‌های خداوند برای ماست. خداوند به‌دلیل عشق و محبّتی که به ما دارد، همیشه بهترین‌ها را برایمان می‌خواهد او همچون پدری است که همیشه نیکی‌ها و زیبائی‌ها را برای فرزندش می‌خواهد. حتی شاید پدر فرزند خویش را در شرایط سختی قرار دهد که این به‌دلیل عشق و محبّت پدر به فرزندش است. هم‌چنان‌که خداوند می‌فرمایند: اگر فرزندتان از شما ماهی طلب کند در دستش ماری قرار می‌دهید؟! یا این‌که اگر نان طلب کند، سنگ؟! همان‌طور که شما بهترین‌ها را در اختیار فرزندان خود می‌گذارید، خداوند که پدری مهربان و حکیم است چگونه ممکن است چیزی ناپسند در اختیار فرزندانش قرار دهد؟! پس باید مطمئن باشیم و ایمان داشته باشیم که او خداوند قادر و حکیم است و بهترین‌ها را بیشتر از آن‌که خود بدانیم در اختیارمان می‌گذارد و ما را از خودمان بیشتر می‌شناسند و بیشتر دوست می‌دارد. در اصل دوستی خودمان نسبت به خویش بیشتر همچون دوستی خاله خرسه است ولی دوستی خداوند دوستی حقیقی است. پس آرزوهایمان را بر آرزوهای او منطبق کنیم و آن‌چه را که او برایمان می‌خواهد بخواهیم و آن‌چه را که او بر ما ناپسند می‌شمارد نخواهیم و همیشه دعایمان این‌گونه باشد که ای خدائی که در آسمانی نام تو مقدّس، اراده تو همچنان که در آسمان است بر زمین نیز بر ما باشد، نان و روزی کافی روزانه ما را به ما عطا کن، گناهان ما را ببخش همان‌گونه که ما خطاکاران خود را می‌بخشیم و ما را در آزمایش میاور بلکه از شیطان و شرور رهائی ده. زیرا قدرت و جلال تا ابد الآباد از آن توست.آمین

اینجا بشنوید

۱ـ خوش‌بینی و مثبت‌اندیشی به چه معناست؟

خوش‌بینی به معنی این نیست که همه چیز را خوب ببینیم و خود را فریب دهیم، بلکه یعنی همه چیز را آنطور که هست ببینیم، نه این‌که عینک خاصی برچشم بزنیم که همه چیز را (برایمان) تحریف کند و به‌گونه‌ای ایده‌ال بر ما نمایان سازد بلکه عینکی برچشم زنیم که همه چیز را به وضوح آنگونه که هست ببینیم و بتوانیم قدرت پذیرش خود را بالا برده و پذیرای پیرامون خود باشیم و هوشیار باشیم که اراده خداوند همیشه بهترین و ایده‌آل‌ترین است. خوش‌بینی حقیقی یعنی ایمان به این‌که خداوند جزبه خیریت ما عمل نمی‌کند و آن‌چه که اتّفاق می‌افتد اگر اراده خداوند است و به واسطه کوتاهی و تنبلی و نابخردی ما نیست، خوب است. هرچند باید آگاه بود که عمل و خرد ما همیشه ناقص است و تنها عمل و خرد خداوند کامل و بی‌نقص است.

به قول خداوند که می‌فرماید: او خالق اندیشه‌هاست و از اسرار دل‌هایتان و هرآنچه که شما انجام می‌دهید آگاه است. باید تمامی زندگی و وجودمان را به او بسپاریم و تمام توکلمان بر او باشد و ایمان داشته باشیم که از تمامی وجودمان حتی از تعداد موهای سرما و سلول‌های بدنمان نیز آگاه است و هیچ‌چیز بر او پوشیده نیست و او قادر بر همه چیز است. البته تا جائی که او به ما آگاهی و بینش می‌دهد آن را به‌کار می‌گیریم و براساس نیروئی که به ما می‌دهد عمل می‌کنیم و از تنبلی دوری کرده و خوش بین هستیم که او هرگز ما را به حال خود رها نمی‌کند و ما را بیش از آن‌که خود دوست بداریم، دوست دارد. خداوند ما را چنان دوست دارد که حتی تصوّر آن برایمان غیرقابل باور است. او خدایگونه،  ما را دوست دارد.

۲ـ آیا خوش‌بینی و ساده‌لوحی به یک معناست؟

انسان‌خوش‌بین، انسانی ساده‌لوح نیست و بالعکس انسان ساده‌لوح نمی‌تواند خوش‌بین باشد. ساده‌لوح کسی است که به سادگی فریب می‌خورد و زود باور است ولی خوش‌بین چنین نیست و حقیقت را می‌بیند و هرگز زود باور نیست ولی چون حقیقت را به وضوح می‌بیند آن را باور می‌کند. ممکن است شخص ساده‌لوح به‌نظر خوش‌بین و مثبت‌اندیش آید ولی در باطن بسیار متفاوتند. شخص خوش‌بین براساس ایمان می‌نگرد ولی ساده‌لوح نه براساس ایمان که براساس حماقت و بدون اندیشه و فکر عمل می‌کند. هم‌چنین کسی که ساده‌لوح است به همه چیز به دیده مثبت نگاه می‌‌کند درصورتی‌که همه چیز مثبت نیستند ولی به آن‌چه که منفی هستند چگونه باید نظر کرد؟ آیا آن‌چه که منفی هست و باعث رنجش ما می‌شوند باید به دیده مثبت بنگریم؟ چگونه می‌توان بدون این‌که ساده‌لوحانه آن را مثبت فرض کنیم به دیده خوش بر آن‌ها نظر کنیم؟ آن‌چه که باعث آزار ما می‌شوند و از نظرمان منفی هستند، فقط از طریق ایمان به خداوند می‌توانیم به دیده مثبت بنگریم. مثلاً وقتی به نیمه پر یا خالی یک لیوان نگاه می‌کنیم از دید ساده‌لوحانه باید بگوئیم همه لیوان پر است درصورتی‌که چنین نیست ولی تکلیف نیمه خالی لیوان چه می‌شود؟ چگونه به آن نگاه کنیم که باعث آزارمان نگردد؟ در اینجاست که با ایمان به خداوند بر نقص و کوچکی خود پی می‌بریم و بر کامل بودن خداوند آگاه می‌شویم و هم‌چنین می‌فهمیم که نیمه پر هم نه از ما که از خداوند است و اوست که می‌تواند وجودمان را پر ساخته و سرشار کند.

۳ـ فرد خوش‌بین در زندگی موفق‌تر است یا شخص بدبین؟

مسلماً فرد خوش‌بین زندگی موفق‌تری دارد. شخص بدبین قادر به تجربهه بسیاری از مسائل زندگی نیست. او به‌دلیل ترس و عدم اعتماد و بدبینی همیشه از تجربه روبه‌رو شدن با بسیاری از مسائل خودداری می‌کند و کمتر ریسک کرده و زندگی خود را به خطر نمی‌اندازد. ولی شخص خوش‌بین تجربه می‌کند و در میان زندگی شناور است. از چیزی نمی‌ترسد و اگر بترسد با آن‌ها مواجه می‌شود. یکی زیرا ایمان دارد و زندگی را محدود به مادیات نمی‌داند و دیگر این‌که زندگی را صحنه تجربه دانسته و آن را همچون کلاس درس به‌کار می‌گیرد. از طرفی دیگر فرد خوش‌بین با عدم بدبینی انرژی کمتری هدر می‌دهد و احساسات منفی در او کمتر رشد کرده و با آرامش بیشتر زندگی می‌کند و بر مشکلات فائق می‌آید و هم‌چنین فرد خوش‌بین با دیدن حقیقت می‌تواند بهتر با واقعیت روبه‌رو شود و به قول مولانا که می‌گوید:

ایا ای دل برآور سر، که چشم توست روشنتر      بمال آن چشم و خوش بنگر که بینی هرچه آن باشد.

همان‌طور که گفتیم خوش‌بینی یعنی شناخت خداوند و خویشتن و کسی که به شناخت برسد خوش‌بین می‌شود. من فکر می‌کنم اگر به خوش‌بینی چنین بنگریم و آن را ساده‌لوحی فرض نکنیم باعث خوشبختی ما می‌شود والا بهتر است که همان بدبین بمانیم. چون خوش‌بینی حقیقی همان است که سهراب سپهری می‌گوید: چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید. یعنی این‌که اندیشه‌‌هایمان را باید عوض کنیم و جور دیگر بیندیشیم که احساس خوشبختی و خوش‌بینی کنیم و از خداوند بخواهیم زیرا خداوند می‌فرماید: خداوند به تو چنان اندیشه‌ای خردمند و بینشی روشن می‌دهد که هیچ‌کس مثل تو نداشته و نخواهد داشت.

۴ـ ایمان به خداوند چگونه می‌تواند بر بینش ما در زندگی تأثیر بگذارد؟

ایمان به خداوند باعث مثبت‌اندیشی بیشتر انسان می‌گردد و شخص با ایمان همه چیز را در ید قدرت خداوند می‌بیند و خداوند همچون کوهی استوار برای شخص ایمان‌دار است که او به‌راحتی می‌تواند با اطمینان به او تکیه کند و همه چیز را آنگونه که هستند ببیند و بپذیرد. در حقیقت مثبت‌اندیشی شخص ایمان‌دار به‌دلیل توکّل کاملش به خداوند بسیار متفاوت است. ایمان در زندگی باعث می‌گردد که همه اراده‌های خداوند را به خیریت خود دانسته و این نکته موجب مثبت‌اندیشی فرد ایمان‌دار می‌گردد. در واقع وقتی همه رویداد‌های زندگی به خیریت ماست این یک طرز فکر حقیقی و مثبت است. ما اگر همه اتّفاق‌ها را به نفع خود بدانیم و هیچ دشمنی را بر خود پیروز نشماریم و خود را همیشه در پناه بزرگ‌ترین قدرت عالم ببینیم، احساس امنیّت و راحتی خواهیم کرد و نتیجه این احساس در زندگی مثبت‌اندیشی است. ولی شخصی که ایمان به خداوند ندارد باید همه بارها را به تنهائی به دوش بکشد، از همگی می‌ترسد احساس امنیّت و راحتی ندارد و به همه اشیاء و افراد با شک و تردید و عدم اطمینان نگاه می‌کند، همه تکیه‌اش به شغل و اعتبار و حساب بانکی‌اش در جامعه باید باشد و همیشه نگران این‌است‌که آن را از دست بدهد. باید انواع بیمه‌های مختلف را انجام دهد که اگر اتفاقی افتاد کسی یا کسانی باشند که حمایتش کنند و با این حال مطمئن نیست. واقعاً چنین زندگی‌ای نمی‌تواند با خوش‌بینی همراه باشد. چون طبیعت دنیا و مادیات خوش‌بینی نیست ولی اصالت و طبیعت روحانیت و معنویت با‌ خوش‌بینی و مثبت‌اندیشی همراه است.

اینجا بشنوید

۱ـ حضور خداوند را چگونه می‌توانیم احساس کنیم؟

ما وقتی حضور یک مادیت را در زندگی خود می‌خواهیم حس کنیم، توسط یکی از حواس پنجگانه خویش تجربه می‌کنیم، ولی حضور خداوند را نیز آیا می‌توان با حواس پنجگانه تجربه کرد؟

بسیاری از ما زمانی‌که به بن‌بست می‌رسیم و هیچ چاره‌ای نداریم، به خداوند رو می‌آوریم و از او کمک می‌خواهیم، حتی اگر خدا را قبول نداشته باشیم، به‌دلیل فرهنگ و آموزش‌هایمان خدا را صدا می‌زنیم. خودآگاه یا ناخودآگاه و به محض این‌که ابراز عجز و ناتوانی می‌کنیم، گوئی خود‌به‌خود گره از کار گشوده شده و احساس می‌کنیم که مشکلمان در حال حل شدن است. این می‌تواند تجربه‌ای از حضور خداوند باشد. شاید خداوند را نبینیم یا لمس نکنیم، ولی حضورش را در کارمان احساس می‌کنیم. البته زمان‌هائی هم هست که روزها، ماه‌ها و حتی سال‌ها از خداوند چیزی را می‌خواهیم ولی به‌دست نمی‌آوریم و حتی گاهی ناامید شده و از دعا و خواسته خود دست برمی‌داریم و حتی ممکن است به وجودش شک کنیم، ولی حتی وقتی شک می‌کنیم زمان‌هایی را در زندگی به یاد می‌آوریم که حضورش را احساس کرده ایم و این سؤال به‌وجود می‌آید که خدایا چرا به من پاسخ نمی‌دهی؟ لطفاً تنهایم نگذار! تجربه خداوند در زندگی یک موضوع شخصی است و هر کسی تجربه‌ای متفاوت از آن دارد. خداوند خود را بر هر کسی به نوعی آشکار می‌سازد ولی بسیار عالی است که خداوند را هنگام راحتی، نه زمانی‌که به مشکل و بن‌بست می‌رسیم به یاد آوریم و با او خلوت کنیم، تا حضورش را بهتر احساس کنیم، نه این‌که فقط در هنگام مشکلات و سختی‌ها.

۲ـ آیا غرق شدن در مادیات، حضور خداوند را در زندگی ما کم رنگ نخواهد کرد؟

خداوند می‌فرماید همان‌طور که یک بنده نمی‌تواند دو ارباب داشته باشد، شما هم نمی‌توانید بنده دو ارباب باشید و هم پول را دوست بدارید و هم خدا را. کسی که مادیات و دنیا را دوست دارد ورودش به پادشاهی خداوند، دشوارتر است از این‌که یک شتر بخواهد از سوراخ سوزن عبور کند. البته برای خداوند هر چیزی ممکن است. در حقیقت باید گفت غرق شدن در مادیات حضور خداوند را در زندگی ما کم رنگ نمی‌کند ولی کسی که در مادیات غرق شود، حضور خداوند را کمتر احساس خواهد کرد. خداوند همچون نسیم خنک بهاری است، کسی که شال و کلاه مادی به سر و تن بپوشاند این نسیم را احساس نخواهد کرد و این بدان معنی نیست که وزیدن نسیم برایش کمتر شده است، بلکه او احساس نمی‌کند و تا زمانی‌که خود نخواهد و از این حجاب و پوشش بیرون نیاید آن را احساس نمی‌کند، مگر این‌که این نسیم تبدیل به باد و طوفان گردد و وجود و زندگیش به لرزش افتد و دچار تلاطم گردد تا شاید به خود آید البته این هم گاهی مؤثر نیست. ولی حضور خداوند هرگز در زندگیمان کمرنگ نخواهد شد.

۳ـ آیا بدون خداوند می‌توان زندگی کرد؟

این مثل آن است که بگوئیم آیا بدون نفس کشیدن می‌توان زندگی کرد؟ شاید از وجود تنفس خود غافل باشیم ولی همواره تنفس هست. نفس که قطع شود زندگی بی‌معنی می‌شود و انسان می‌میرد ولی خدا را شکر که خداوند همواره حضور دارد و حتی اگر تنفس قطع گردد، حضورش هرگز قطع نمی‌شود. زندگی بدون خداوند، پوچ و بی‌معنی است. حتی تصوّر این‌که خداوند در زندگی نیست باعث افسردگی و پوچی می‌شود.

۴ـ بهترین راه شناخت خداوند چیست؟

بهترین راه شناخت خداوند شناخت خویشتن است. ما چون شبیه خداوند آفریده شده‌ایم وقتی خود را بشناسیم، به شناخت خدا نیز نائل می‌شویم. برای شناخت خویشتن خوب است که کادر خاصی (مثل مذهب یا اعتقادات و عادات ویژه‌ای یا ملیت و نژاد به‌خصوصی) قائل نشویم و خود را در چارچوب آن‌ها محدود نکنیم. چون قبل از هر چیز باید بدانیم که انسان همچون خداوند بوده و محدود نیست، ما همچون خداوند نامحدود هستیم . میتوان گفت که یک قطره از آب اقیانوس همان خواص و ویژگی های کل اقیانوس را داراست ،فقط درابعاد کوچکتر.ویایک نقطه را درنظر می گیریم، یک نقطه هرچقدر هم کوچک از میلیون‌ها ذره کوچک‌تر و هر ذره از میلیون‌ها ذره کوچک‌تر تشکیل شده است. پس کوچکی یا بزرگی یک نقطه باعث محدودیت آن نمی‌شود و هر نقطه‌ای به بی‌نهایت وصل است. از یک طرف به بی‌نهایت بزرگ و از طرفی به بی‌نهایت کوچک ولی اندازه آن‌ها نیز نسبی بوده و هر قدر کوچک دلیل بر کوچکی یا هر قدر بزرگ دلیل بر بزرگی آن نیست. به‌همین ترتیب ما دارای عالم بیرون و دنیای مادی که به بی‌نهایت اتّصال دارد و هم‌چنین عالم درون و دنیای روحانی که به بی‌نهایت وصل است هستیم و این دو همچون دو کفه ترازو و یا دو بال پرنده عمل کرده و ما را به پرواز درمی‌آورند. شناخت این بی‌نهایت، شناخت خداوند است و یا به‌عبارتی دیگر آگاهی بر این اتّصال و حضور در این بی‌نهایت شناخت خداوند محسوب می‌شود و آن هم فقط از طریق خود خداوند میسّر است که به این شناخت و آگاهی برسیم و باید دعا کنیم و همواره از او بخواهیم که ما را بر این هوشیار و آگاه سازد.

اینجا بشنوید۱

۱ـ زندگی پسندیده چگونه زندگی‌ای است؟

زندگی همچون اقیانوس است و این مثل آن است که بگوئیم اقیانوس پسندیده چگونه اقیانوسی است؟ باید بگوئیم اقیانوس، پسندیده است ولی از نقطه نظرهای متفاوت حالت پسندیده اقیانوس برای هر کسی متفاوت است. مثلاً کسی که می‌خواهد موج‌سواری کند، حالت مواج اقیانوس را پسندیده می‌داند ولی کسی که می‌خواهد شنا کند، اقیانوسی آرام را پسندیده می‌داند.

از طرف دیگر زندگی همچون رودخانه‌ای است که ما را به منزلگاه مقصود می‌رساند. پس باید هوشیار باشیم که برخلاف آن حرکت نکرده و با آن همسو باشیم.

 یعنی این‌قدر سعی نکنیم زندگی را بسازیم، بلکه اجازه دهیم زندگی ما را بسازد.

 و دیگر این‌که زندگی صحنه جنگ و مبارزه نیست بلکه صحنه سازش و مصالحه است.

زندگی پسندیده یعنی این‌که درست زندگی کنیم، نه این‌که زندگی را درست کنیم .

 درست زندگی کردن یعنی در نور زیستن و طبق اراده خداوند زیست، نه این‌که سعی کنیم اراده خداوند را تغییر دهیم و هم‌چنین زندگی قبل از ما بوده و بعد از ما هم خواهد‌بود و فقط محدود به این حیات جسمانی‌مان نیست، بلکه بسیار بزرگ‌تر از این‌هاست.

۲ـ آیا زندگی فقط محدود به خوراک و پوشاک است؟

زندگی اگر محدود به خوراک و پوشاک باشد، پست‌ترین نوع زندگی را برگزیده‌ایم. چون در حقیقت چنین روشی زندگی نیست بلکه بی‌نوائی است. در زندگی البته نیاز به خوراک و پوشاک هست ولی خوراک و پوشاک زندگی نیست، بلکه جزء لوازم زندگی هستند. خوراک و پوشاک همچون قایقی است که بر رودخانه زندگی بر آن سواریم و به‌سوی مقصد خود در حرکتیم ولی خود این قایق مقصد نیست بلکه وسیله حرکت است. البته این قایق می‌تواند ساده یا مجلل باشد ولی در هر صورت به‌وسیله آن به مقصد خواهیم رسید چه ساده و چه پرزرق وبرق، ولی باید هوشیار بود که تجمل این قایق باعث فراموشی و جلب توجّه‌مان به خود نباشد که از اصل موضوع غافل شویم، بلکه باید هوشیار باشیم که همیشه قایق را در مسیر درست رودخانه هدایت کنیم که به سرمنزل مقصود برسیم.

و از طرفی دیگر این طرز فکر که زندگی محدود به خوراک و پوشاک است بزرگ‌ترین توهین به خداوند مهربان است زیرا او که به این عظمت است آیا می‌تواند از خلقت انسان‌ها چنین هدف کوچک و بیهوده‌ای داشته باشد؟!

۳ـ اگر زندگی محدود به این جهان مادی باشد آیا احساس پوچی نخواهیم کرد؟

مسلما چنین خواهد‌بود. چون در حقیقت زندگی محدود به این جهان مادی نیست و این جهان مادی بخش کوچکی از زندگی است. زندگی بسیار بزرگ‌تر از این جهان مادی بوده و مسلماً کسی که زندگی را محدود به این جهان مادی بداند، دچار پوچی و افسردگی می‌شود. چون چنین افرادی زندگی خود را بسیار کوتاه و بی‌مفهوم خواهند دید. از طرفی دیگر کسی که زندگی خود را محدود به این دنیای مادی ببیند، ممکن است دست به هر کاری بزند و باعث هلاکت خودو دیگران بشود. چون می‌گوید همین چند روز بیشتر نیستیم، پس هر کاری که می‌خواهیم بکنیم.

ببینید، اگر به هر نقطه‌ای نگاه کنیم هیچ یک از این نقاط از یک نقطه تشکیل نشده، حتی ریزترین نقطه از میلیون‌ها نقطه و الی آخر. پس می‌بینیم در این جهان مادی نیز، محدودیت وجود ندارد تا چه رسد به این‌که زندگی به این نقطه مادی یعنی جهان مادی محدود گردد. در مقیاس بزرگ‌تر می‌بینیم که هر کهکشان در فضای بی‌کران از میلیون‌ها ستاره و سیّاره وهر کدام نیز از میلیون‌ها ذرات دیگر که در هم شناورند تشکیل شده‌اند. پس می‌بینیم که هیچ محدودیتی از نقطه نظر مادی نیز وجود ندارد. ما در یک دنیای نامحدود زندگی می‌کنیم و زندگی ما نیز نامحدود است ولی اگر زندگی خود را به‌دلیل دیدگاه نادرست از این نامحدود جدا کنیم و خود را یک موجود محدود بدانیم دچار پوچی و سردرگمی شده چون از حقیقت دور مانده‌ایم و حقیقت چیزی نیست جز، خداوند.

۴ـ ایمان به خداوند در زندگی افراد چه تأثیری دارد؟

ایمان به خداوند ما را به نامحدود وصل می‌کند که اصالت و حقیقتمان است. همچون قطره‌ای که در تنهائی نابود می‌شود و هیچ قدرتی ندارد ولی در وصال به دریا و رودخانه به جریان درآمده و دارای حرکات و صدا می‌گردد. پس با ایمان به خداوند و اعتماد به او به خود اجازه می‌دهیم که به وصال این اقیانوس بی‌کران رسیده و به تمام نیروهای خود دست یابیم و دچار سردرگمی، افسردگی و پوچی نشویم. با ایمان به خداوند ارتباط خود را با درون و بیرون به‌درستی پیدا می‌کنیم و می‌توانیم خود را پیدا کنیم، وگرنه  دچار سرگشتی و گم‌گشتگی می‌شویم.

خداوند است که تنها پازل گم‌گشته وجودمان است و تا زمانی‌که به این پازل رجوع نکنیم نمی‌توانیم زندگی خود را نجات بخشیم و همیشه یک چیزی در زندگی خود، چیزی کم داریم. پس بیائیم با هم به‌سوی او برگردیم و فقط از او یاری و کمک بخواهیم که اوست تنها یاری دهنده همه گمشدگان.

اینجا بشنوید

۱ـ چگونه می‌توان یک همسر مناسب انتخاب کرد؟

برای انتخاب همسر، اوّل باید به سن بلوغ رسید و سن بلوغ شامل جسمانی و دیگر رشد روحانی است. همه انسان‌ها در سن مشخصی به بلوغ جسمانی می‌رسند ولی بلوغ روحانی به خودی خود به‌دست نمی‌آید و باید برایش سعی کنیم. چه بسیارند کسانی که حتی تا آخر عمر هم به بلوغ روحانی نمی‌رسند. کسی که به بلوغ روحی نرسد در انتخاب همسر همچون کودکی رفتار کرده و باعث آزار خود و خانواده‌اش می‌گردد. بلوغ روحانی مختص انسان است و تنها عامل جداکننده انسان از دیگر موجودات می‌باشد. کسی که برای بلوغ روحانی خود سعی نکند همچون انسانی عقب‌افتاده که سال‌ها در سن کودکی باقی می‌ماند، خواهد‌بود و توان داشتن یک زندگی شاد و شایسته را نخواهد داشت و مسلماً کسی که چه در جسم و چه در روح هنوز بالغ نشده توان انتخاب همسر را نداشته و ملاک و معیارهایش نابالغ بوده و ارتباطش نیز با همسرش ارتباطی نه از روی آگاهی بلکه از روی جهالت است و نمی‌توانند با هم زندگی همراه شادکامی داشته باشند.

۲ـ زن سالاری و مردسالاری به چه معنا هستند؟

زن سالاری و مردسالاری به معنی دیکتاتوری بوده و یکی از این اعضای خانواده بر دیگری زور گفته و تسلّط خواهد داشت و دیگری کوتاه آمده و تسلیم می‌شود. همیشه انسان‌ها از آزادی و رهائی از دیکتاتوری دم می‌زنند ولی غافل از این‌که این دیکتاتوری از خانواده‌ها شروع می‌شود و به‌دلیل عدم توجّه در روابطمان دچار نوعی از دیکتاتوری یا سالاری می‌شویم. یعنی گاهی گرفتار مردسالاری، زن سالاری و یا فرزند سالاری می‌گردیم. این نیز یکی از نتایج عدم بلوغ روحانی بوده و تنها راه رهائی از این بند و رسیدن به رشد کافی در روح و معنویت است. وقتی به این رشد برسیم خود‌به‌خود به حق سالاری رسیده و تسلیم حق و حقیقت خواهیم بود نه تسلیم یکدیگر در محیط خانواده و جامعه. پس بیائیم از درون خانواده خود شروع کرده و به حق سالاری برسیم.

۳ـ گذشت در زندگی زناشوئی چه نقشی دارد؟

گذشت در زندگی زناشوئی اساس وپایه ادامه زندگی و رشد می‌باشد. ما باید بیاموزیم که از خودگذشتگی داشته باشیم. شاید بگوئید خب همیشه من باید از خود بگذرم؟! باید بگوئیم هرکه زودتر از خود گذشتگی نشان دهد، بیشتر رشد کرده و به بلوغ بیشتری می‌رسد و او برنده است. پس بیائیم برای رشد روحی و فکریمان از خودگذشتگی نشان دهیم و این را به‌عنوان یک تمرین انجام دهیم.

۴ـ چگونه می‌توان زندگی زناشوئی شایسته‌ای داشت؟

همان‌طور که در قسمت قبلی درباره گذشت در زندگی زناشوئی صحبت کردیم، این یکی از مهّم‌ترین راه‌های داشتن یک زندگی زناشوئی شایسته است. دیگر این‌که تلاش کنیم به رشد و بلوغ روحی و معنوی برسیم و هرچه بیشتر در مورد خود و تغییر خویشتن، نه دیگران بیندیشیم. دراین‌صورت است که به حکمت کافی خواهیم رسید و هرچه آگاهی ما بیشتر شود گذشتمان نیز از روی تأمل و اندیشه خواهد‌بود و هم‌چنین در ادامه این خردمندی خواهیم دید که تنها اطاعت و تسلیم در مقابل حقیقت و خداوند است و همگی با هم از خداوند و فرامین او اطاعت کنیم و برطبق کلام خداوند زندگی خود را بنا نمائیم و خداوند می‌فرماید: به هرحال در اتحاد ما با خداوند، زن از مرد یا مرد از زن بی‌نیاز نیست، زیرا چنان‌که زن از مرد به‌وجود آمد، مرد از زن متولّد می‌شود. نه‌تنها هر دوی آن‌ها بلکه همه چیز متعلّق به خداست و باید این را یادآور شویم که رشد روحی و معنوی تنها به واسطه خداوند حاصل می‌شود و بس. و تنها اوست که به ما کمک می‌کند در روح رشد کنیم و به بلوغ معنوی برسیم. پس همیشه خدای خود را با تمامی وجود، قلب و ذهن دوست بداریم و ستایش کنیم و بعد همسایه خود را که اولین همسایه ما همسر و فرزندانمان هستند همچون خویشتن محبّت کنیم و دوست داشته باشیم. این است تنها راه یک زندگی زناشوئی شایسته. یعنی دست یافتن به فرمول هم ها: همسری، هم‌سوئی، هم‌دلی، هم‌سایگی، هم‌راهی، هم‌رازی، هم‌سفرگی، هم‌خانگی، هم‌بستری، هم‌صحبتی و الی آخر.

اینجا بشنوید

۱ـ چگونه می‌توانیم به فرزندان خود احترام بگذاریم؟

بهترین احترامی که به فرزندان خود می‌توانیم بگذاریم این‌است‌که نیازهای آن‌ها را خوب بشناسیم و به آن‌ها توجّه داشته باشیم. ما برای فرزندان‌مان تنها تکیه‌گاه و امید هستیم. فرزندان بدون وجود والدین در ناامنی خواهند بود پس بهترین احترام به فرزندان این‌است‌که به آن‌ها امنیّت خاطر بدهیم و آن‌ها را موجوداتی بی‌ارزش نپنداریم. آن‌ها را به چشم بچه‌ای نادان فرض نکنیم. بلکه بدانیم که آن‌ها زمین‌های حاصلخیز و آماده‌ای هستند که هرچه بکاریم برداشت خواهیم کرد، اگر بذری نیکو بکاریم، نیکوئی را برداشت می‌کنیم و مسلماً اگر بذری نادرست بکاریم، ناردستی برداشت خواهیم کرد.

هم‌چنین باید که با فرزندانمان متناسب با سنشان برخورد کنیم، ما نمی‌توانیم همان رفتاری را که با یک کودک
۵ ساله داریم با فرزند ۱۲ ساله‌مان نیز داشته باشیم. احترام براساس آگاهی و حکمت، باید استوار باشد نه برپایه احساس و احترام براساس حکمت، باعث می‌شود که نوع رفتارمان با افراد مختلف متفاوت باشد.

۲ـ فرزندسالاری چیست؟

متأسفانه بسیاری از خانواده‌ها فکر می‌کنند آن‌چه را که فرزندشان طلب می‌کند باید در اختیارش قرار داده و به قول خودشان چیزی برایشان کم و کسر نگذارند. فرزندان آن‌قدر باهوش هستند که وقتی اوضاع را چنین می‌یابند، شروع به حکمرانی کرده و اگر هشیار نباشیم تبدیل به بردگان آن‌ها شده و بزرگ‌ترین آسیب را به آن‌ها خواهیم رسانید. فرزند سالاری یکی از بیماری‌هائی است که امروزه در اکثر جوامع رایج بوده و در سنین بالاتر باعث مشکلات بسیاری در جامعه می‌گردد. بهتر است که در هر سنی از فرزندانمان، آن‌ها را بیشترو بهتر بشناسیم و براساس حدسیات و توهّمات خود با آن‌ها رفتار نکنیم بلکه براساس واقعیت‌ها آن‌ها را مورد توجّه قرار دهیم. یکی از بهترین راه‌ها برای مواجه شدن درست با فرزندان داشتن ارتباطی روحانی و معنوی است. هرچه این ارتباط با فرزندمان بیشتر باشد در تربیت و رشد به او کمک بسیار کرده‌ایم. البته منظور از ارتباط معنوی این نیست که او را وادار به مذهبی بودن کنیم بلکه یعنی بیشتر با او دوست و همراه باشیم. یعنی این‌که با فرزندانمان بیشتر همفکری و رفاقت کنیم نه این‌که آن‌ها را مجبور به داشتن یک روش خاصی کنیم و آن‌ها را آزاد بگذاریم تا راه درست را خودشان انتخاب کنند، مثلاً آن‌ها را وادار به داشتن دین خاصی یا اندیشه ویژه ای نکنیم بلکه اجازه بدهیم آزادانه و با آگاهی روش درست را انتخاب کنند و آن‌ها را مجبور به اجرای احکام دینی نکنیم و در این جهت باید اطلاعات و آگاهی معنوی خود را بالا ببریم تا بتوانیم به فرزندان خود با نهایت آگاهی و محبّت این دانش را دوستانه انتقال دهیم.

۳ـ تربیت والدین چه تأثیری در آینده فرزندان دارد؟

همه ما می‌دانیم که تربیت والدین در آینده فرزندان بسیار مؤثر بوده و هیچ پدر و مادری نیست که فرزندش را تربیت نکند ولی این را باید بدانیم که ما همیشه فرزندان خود را براساس تربیت خود، تربیت می‌کنیم، یعنی برمبنای دانش و حکمتی که دارا هستیم با آن‌ها رفتار کرده نه براساس درستی. اگر بخواهیم تربیت خود را بر درستی و حقیقت قرار دهیم، باید اوّل خود تربیت شویم. ببینید، یک مربی تا زمانی‌که مورد تعلیم و تربیت قرار نگیرد، نمی‌تواند مربی خوبی باشد. ما می‌توانیم براساس چیزهائی که از اطرافمان می‌شنویم یا گمان می‌‌کنیم که درست است، مربیگری کنیم، ولی مربی‌ای موفق است که خود تعلیم و تربیت قرار گرفته باشد. پس چه خوب است که اگر مایل به داشتن فرزندان نیک هستیم، خود را مورد تعلیم و تربیت قرار دهیم، قبل از این‌که آن‌ها را همچون موش آزمایشگاهی به هلاکت اندازیم.

۴ـ تنبیه و تأدیب فرزندان به چه صورت باید باشد؟

یادم می‌آید که قبلاً تنبیه و تادیب به‌همراه تنبیه فیزیکی بود و حتی در مدارس همیشه اینگونه تنبیه‌ها رایج بودند ولی خدا را شکر که امروزه این کمتر شده و انسان‌ها بیشتر به شناخت و آگاهی رسیده‌اند که تنبیه و تادیب به‌همراه آزار جسمانی نه‌تنها مؤثر نیست که مخرب هم می‌باشد. آزار جسمانی و تنبیه بدنی در زمان کودکی بسیار تأثیر‌ نادرستی بر روح و روان کودک گذاشته و گاهی تا آخر عمر، زندگیش را تحت تأثیر قرار می‌دهد ؛ خواهش می‌کنم از این‌گونه تنبیه هرگز استفاده نکنید و می‌توانید از روش‌های دیگری برای تنبیه و تادیب استفاده کنید. یکی از روش‌های بسیار جالب برای تنبیه و تأدیب این‌است‌که همچون آینه در مقابل فرزند خود قرار گیرد و منعکس‌کننده رفتارش به او باشید و اجازه دهید به‌خاطر رفتارهایش اگر دچار سختی می‌شود فوراً آن را حل نکرده تا قدری به فکر فرو رود و بتواند مسئولیت کارهایش را بپذیرد و هم‌چنین به اندازه توانش به او مسئولیت بدهیم و همیشه در رفتارهایمان با فرزندمان به‌گونه‌ای باشیم که احساس گناه نکند و همواره به عشق و محبّت والدین مطمئن باشد. پس در آخر اضافه می‌کنیم که تأدیب فرزند به معنی پرورش و تربیت اوست، نه سرکوب و سرزنش.

اینجا بشنوید

۱ـ چرا همگی از مرگ می‌ترسیم؟

ما وقتی مرگ را پایان‌کار بدانیم می‌ترسیم. ولی آیا واقعاً مرگ پایان‌کار است؟ من فکر می‌کنم حتی اگر خود را کاملاً مادی فرض کنیم، مرگ پایان‌کار نیست چون طبق قوانین طبیعی از بین نمی‌رویم بلکه از حالتی به حالت دیگر تبدیل می‌شویم. همان‌طور که آب در دمای متفاوت فقط از حالتی به حالتی دیگر تبدیل می‌گردد. حتی در طول زندگی مادی خود هم همواره در حال تغییرات مادی هستیم. مثلاً از موقعی که نطفه‌مان بسته می‌شود تا زمان تولّد و کودکی، نوجوانی و تا پیری خیلی تغییر می‌کنیم. وقتی به آلبوم عکس‌هایمان نگاه می‌کنیم حیرت‌آور است. حال اجازه بدین در مورد اموری که مادی هستند ولی قدری هم به سمت معنویت به ما کمک می‌کنند صحبت کنیم. مثلاً حواس بویائی یا شنوائی که در طول زندگی تغییر می‌کنند و هم‌چنین احساسات خاصی که آن را حس ششم می‌نامیم، همه این‌ها غیرقابل دیدن هستند ولی وجود دارند و همه ما با آن‌ها مواجه هستیم مانند ضعف شنوائی و بینائی در دوران پیری. شاید بتونیم بگیم مرگ پایان یک درجه از تجربه و رسیدن به مقامی جدید از حیات است. اگر نگاه و دیدگاهمان را نسبت به مرگ تغییر دهیم و آن را عبور از یک پله یا مقام به مقامی دیگر بدانیم آن وقت مرگ ترسناک نخواهد بود.

۲ـ ایمان به حیات بعد از مرگ چه تأثیری‌ در زندگی دنیوی ما دارد؟

مسلماً ایمان به حیات پس از مرگ باعث شادمانی در زندگی دنیوی شده و یاس و ناامیدی را از ما دور می‌سازد ولی رسیدن به این ایمان و دست یافتن به این حکمت، امری قابل اندیشه است. ایمان همیشه به‌همراه اطمینان است یعنی تا به چیزی مطمئن نباشیم، ایمان حاصل نمی‌شود و اطمینان در اثر تجربه به‌دست می‌آید، پس باید تجربه کنیم تا به اطمینان و سپس به ایمان برسیم ولی همیشه نیاز نیست مستقیماً امری را تجربه کنیم تا به اطمینان برسیم. از تجربه‌های انجام شده نیز می‌توانیم مطمئن باشیم. گاهی از تجربه‌هائی مشابه به تجربه دیگر رسیده و ایمان پیدا می‌کنیم. مثلاً رویش یک دانه از دل خاک. اگر دانه را به جسم خود، و افتادن آن در خاک را به مرگ تشبیه کنیم رویش دانه از خاک،‌ حیات پس از مرگ است. خب البته باید دانه، دانه‌ای خوب باشد تا با افتادن در خاک رویش یابد والا می‌پوسد و خوراک کرم‌ها می‌گردد و این عذابی خواهد‌بود برای کسانی که در دوران مادی و جسمانی خود هشیارانه نزیسته‌اند.

۳ـ آیا «مرگ اتمامِ کار است»، زندگی دنیوی را پوچ و بی‌معنا نمی‌کند؟

مسلماً چنین است. جمله «مرگ اتمام کار است» واقعاً مأیوس‌کننده و ناراحت‌کننده است و باعث انفعال می‌گردد. اگر این‌طور باشد تمام اعمال و رفتار،‌ خواسته‌ها و حتی کل آفرینش بی‌معنا می‌گردد. البته متأسفانه امروزه بسیاری با این طرز فکر زندگی کرده و هر کاری که می‌خواهند انجام می‌دهند و ما فقط می‌توانیم برایشان دعا کنیم که از این خواب غفلت بیدار شده و هشیار گردند. چون صحبت من و هیچ کس هم نمی‌تواند بیدارشان کند مگر لطف خداوند و اراده خداوند که قادر مطلق است. در این‌جا به یاد کرم ابریشم افتادم که مدتی را در پیله خود سپری می‌کند و در این زمان در خواب است ولی به‌طور غریزی رشد و نموّ خود را انجام می‌دهد و چون این زمان به پایان می‌رسد، به‌جای کرم یک پروانه زیبا به آسمان پر می‌کشد. در جائی خواندم که حتی ژنتیک پروانه با کرم متفاوت است. بله،دراین دگردیسی حتی فرمول ژنتیکی آن عوض می‌شود. وقتی کرم است متعلّق به خاک بوده و حتی تصوّر پرواز را هم ندارد ولی چون از دره تاریک پیله یا مرگ عبور می‌کند به پرواز درآمده و همنشین گل‌ها می‌شود. پس ما هم به یاد داشته باشیم که این نشانه‌ها برای این‌است‌که اگر اکنون همچون کرمی متعلّق به خاک و زمین هستیم با درست زندگی کردن و ایمان به خداوند می‌توانیم از دره مرگ و پیله‌مان عبور کرده و به زندگی جاودانی برسیم.

۴ـ در هنگام مرگ عزیزان چه باید کرد؟

وقتی ایمان به حیات پس از مرگ داریم و زندگی را محدود به این دنیا ندانسته و آن را فقط مرحله‌ای از حیات خود بدانیم، مسلماً در مرگ عزیزان غمگین نخواهیم بود چون می‌دانیم که آن‌ها نمی‌میرند، البته وقتی ایمان به این مهّم نداریم واقعاً ناراحت‌کننده است. به‌هرحال در هر دو صورت این واقعیت را باید پذیرفت که هیچ یک از ما هرگز برای هیمشه در این شکل و شمایل نمی‌مانیم و روزی هم به شکلی که مرگ نامیده می‌شود خواهیم رسید. ولی سؤال این‌است‌که آیا این مرگ است؟ به‌نظر من که این مرگ نیست. این هم یکی از مراحل حیاتمان است. همان‌طور که بخشی از حیات خود را در دوران جنینی و در شکم مادر بسر برده‌ایم و بخشی دیگر را در کودکی و جوانی تا پیری این هم قسمتی دیگر از این زندگی جاودانه است که همگی تجربه خواهیم کرد. پس بیائید به‌خاطر این‌که عزیز درگذشته ما در حال تجربه بخشی از زندگی خود است، غمگین نباشیم. بلکه خوشحال باشیم که او هم این تجربه را کرده است و اگر می‌خواهیم به هم محبّت کنیم قبل از رسیدن به این مرحله خود را در مراحل دیگر خوب بیازمائیم که آمادگی و مهارت‌های کافی را برای این قسمت از زندگی پیدا کرده باشیم.

اینجا بشنوید

۱ـ به‌نظر شما مهمان‌نواز کیست و مهمان‌نوازی چیست؟

من فکر می‌‌کنم مهمان‌نواز کسی است که از روی محبّت پذیرای دیگران می‌شود و مهمان‌نوازی صفتی است که یک میزبان دارای آن می‌باشد. در جامعه امروزی شاید خیلی‌ها از ما دعوت کنند و یا ما را بر سر سفره خود بخوانند ولی میل چندانی به رفتن و شرکت در بعضی از این مهمانی ها را نداریم چون از روی محبّت و عشق نیست. احساس می‌کنیم که چیزی غیر از محبّت و دوستی در میان است. انسان بنای وجودش براساس محبّت و عشق است و موجودی که از چنین عنصری ساخته شده، آن را خوب می‌فهمد. پس وقتی کسی را به مهمانیمان می کنیم باید نه به‌خاطر خودنمائی یا نمایش بازی کردن یا فخر فروختن و یا تلافی کردن، بلکه فقط برای محبّت باشدو بس. چنین دعوتی از طرف یک مهمان‌نواز واقعی انجام می‌شود و صفت او  مهمان‌نوازی است. ولی در این میان یک مهمان‌نواز را می‌شناسم که در مهمان‌نوازی و پذیرائی، کاملاً بی‌نقص و کامل است و آن خداوند است. او هرگز بر سر سفره حیات خود برای ما کم نمی‌گذارد و همه چیزهای خوب را به ما عطا می‌کند و هیچ منتی هم بر ما ندارد بلکه می‌گوید بخواهید، به شما داده می‌شود. او هم‌چنین از ما می‌خواهد که همه چیز را فقط از خودش بخواهیم و دیگران را واسطه قرار ندهیم.

۲ـ آیا باید هر کسی را به‌عنوان مهمان در منزل خود پذیرا باشیم؟

ما باید مثل کبوتر ساده و همچون مار هوشیار باشیم، باید پذیرای کسانی باشیم که باعث دور شدنمان از خداوند که مهمان‌نواز اصلی است نشوند. مهمانی که ما را از خداوند دور کند بهتر است که پذیرائی نشود نه این‌که از او متنفر باشیم بلکه برایش دعا می‌کنیم و از خداوند می‌خواهیم که به ما کمک کند که بتوانیم از او پذیرائی کنیم امّا به‌گونه‌ای که باعث بنای او شده و او هم بتواند بر مهمانی بزرگ خداوند آگاه شده و بداند که اصل مهمان‌نوازی از آنِ اوست و ما همه مهمانان او هستیم اگرچه  به ظاهر میزبان باشیم ولی در حقیقت همگی مهمان خداوندیم.

۳ـ مهمان‌نوازی چه تأثیری در زندگی شخصی و اجتماعی افراد دارد؟

یک فرد مهمان‌نواز، همیشه در جامعه قابل ارزش بوده و او را تشبیه به حاتم طاعی می‌کنند. یعنی این‌که مهمان‌نوازی یکی از صفات پسندیده است. البته باید هشیار باشیم که از صفات پسندیده نیز می‌توان برای امور ناپسند استفاده کرد. مثلاً اگر ما از مهمان‌نوازی برای خودنمائی و فخرفروشی به دیگران استفاده کنیم تا رتبه و جائی بهتر در جامعه بیابیم تاثیری که در زندگی ما می‌گذارد، خوب نبوده و باعث تکبّر و غرورمان می‌شود و حتی باعث توقع و انتظارهای بیجا از مردم و اطرافیان شده و آن‌ها‌ را همیشه موظف به احترام‌گذاری می‌دانیم و گاهی همچون بسیاری از متمولین و صاحب‌منصبان، مردم را برده‌هائی ناچیز دانسته و هر تصمیمی که می‌خواهند در موردشان گرفته و بر آن‌ها تحمیل می‌کنند. از سوی دیگر اگر مهمان‌نوازی به معنای واقعی کلمه باشد، باعث رشد معنوی و محبّت در میان انسان‌ها شده و هرچه بیشتر به هم نزدیک شویم و با یکدیگر همسو و هم مسلک می‌شویم و در نام خداوند همیشه متحد خواهیم ماند.

۴ـ آیا مهمان‌نوازی فقط شامل خورد و خوراک می‌باشد؟

اگر منظور از خورد و خوراک فقط مادی باشد، خیر، ولی به‌نظر من خورد و خوراک معنوی را هم شامل می‌شود. ما بیشتر باید به مهمانی‌های معنوی رفته و روح و روان و جان خود را سیر کنیم تا شکم خود را. چون شکم را هرقدر هم که سیر کنیم، به زودی خالی شده و گرسنه می‌شود ولی خوراک معنوی هر قدر هم که بخوریم در ما چند برابر شده و هرگز تمام نخواهد شد. البته نه این‌که خوراک مادی خوب نیست، آن هم خوب است به شرطی که پایه و اساس نباشد. اصل مهمانی اگر براساس روحانیت و معنویت شکل پذیرد و در کنارش برحسب توانائیمان خوراکی مادی هم باشد، بسیار خوب است.

۵ـ اصطلاح چشم و هم چشمی در مهمان‌نوازی چه تأثیری‌ دارد؟

این اصطلاح واقعاً اگر فقط در سطح یک واژه می‌ماند و هیچ‌وقت عملی نمی‌شد اوقات بهتری در ارتباطات با هم داشتیم. چشم و هم چشمی که امروزه به نام مُد (fashion) به‌کار می‌رود، انرژی بسیار زیادی از انسان‌ها را صرف خود کرده است و در مهمان‌نوازی هم برای جلب توجّه و خودنمائی هرچه بیشتر استفاده می‌شود. فکر نمی‌کنم کسی که مهمان‌نوازی جهت محبّت و معنویت می‌کند به‌دنبال چشم و هم‌چشمی و مُد روز باشد. آن‌چه که هست بی‌ریا در اختیار مهمان گذاشته و هیچ توقعی در قبال آن ندارد. یعنی محبّت بی‌چشم داشت. خیلی از مواقع بسیاری از مردم به‌دلیل عدم توانائی پذیرائی همانند دیگران، به‌طورکلی از پذیرائی و دعوت از مهمان منصرف شده تاحدی‌که امروزه می‌بینیم بسیاری از خانواده‌ها دیگر با هم رفت‌و‌آمد نمی‌کنند.